ایرج آن موقع ۴۶ سال داشت و پس از وسواس عجیبش در فراگیری ردیف‌های موسیقی ایران، نامش در فهرست آوازخوان‌های صاحب‌سبک مطرح بود. به عبارتی موسیقی ایران یکی از استادانش را در دوران پختگی هنری از دست داد.
بسیاری از استادان برجسته موسیقی ایران پس از آن واقعه به او ادای احترام کردند؛ از صدیق تعریف گرفته که گفت: «صدای او شبیه هیچ خواننده دیگری نبود. او تنها شبیه خودش بود.» تا محمدرضا درویشی که معتقد است «ایرج با مرگ، به هنرش زندگی بخشید.»
اما در میان این بزرگان نام دو چهره ممتاز در تکمیل و تصحیح آوازخوانی ایرج بیشتر به چشم می‌خورد: اول محمدرضا شجریان که باور داشت، خداوند در بسطامی گوهری به ودیعه نهاده و او می‌خواهد به آن شکل دهد و دوم پرویز مشکاتیان که ایرج را خواننده بی‌بدیلی دریافت و می‌گفت صدای او پخته است و کویری: «راز ماندگاری ایرج در صدایش بود.»
حمید متبسم، نوازنده و آهنگساز که آلبوم «بوی نوروز» او با صدای ایرج بسطامی یکی از آثار ماندگار گروه دستان به شمار می‌رود در باره ایرج به بی‌بی‌سی فارسی گفت که او نه‌تنها یک صدای ویژه که یک استعداد ویژه بود.
