انتخاب علی دهکردی یکی از اعضای هیات مدیره خانه سینما به عنوان مدیرعامل جامعه اصناف سینمای ایران فقط یک هفته بعد از استعفای مرضیه برومند از این سمت، شاید در نگاه اول نشان‌دهنده سرعت عمل و توافق اعضای هیات مدیره به نظر برسد. اما اگر وضعیت این نهاد صنفی در سال‌های اخیر و البته یک سال بعد از اعتراض‌های سراسری ۱۴۰۱ را مرور کنیم، می‌تواند اقدامی از سر اضطرار یا حتی درماندگی برای حفظ خانه سینما به نظر برسد.
به‌ویژه اگر به یاد بیاوریم که آخرین بار در سال ۱۳۸۵ یک عضو هیات مدیره به عنوان مدیرعامل انتخاب شده بود؛ در آن سال رضا میرکریمی عضو و رئیس هیات مدیره بود و به عنوان مدیرعامل نیز انتخاب شد و تا سال ۸۷ در این سمت باقی ماند و سپس جای خود را به محمدمهدی عسگرپور، کارگردان و از مدیران سابق تلویزیون و بنیاد سینمایی فارابی داد.
این شروع دوران تنش میان خانه سینما و دولت وقت به ریاست محمود احمدی‌نژاد بود که سرانجام در دولت دوم او به بسته شدن خانه سینما ختم شد. بعد از بازگشایی خانه سینما در سال ۹۲ و اولین ماه‌های آغاز به کار دولت حسن روحانی، اعضای هیات مدیره دوره‌های مختلف تصمیم گرفتند مدیرعامل را خارج از هیات مدیره جست‌وجو کنند.
بعد از آقای عسگرپور، رضا میرکریمی بار دیگر مدیرعامل شد اما فقط یک سال دوام آورد و در سال ۹۵ جای خود را به منوچهر شاهسواری داد که به مدت شش سال، تا ۱۴۰۱ مدیرعامل ماند و قبل از انتخابات دوره شانزدهم هیات مدیره خانه سینما استعفا داد.
چالش‌های انتخاب مدیرعامل خانه سینما در ۱۴۰۱
این هیات مدیره که در شهریور سال گذشته روی کار آمد، با چالش‌های فراوان مواجه بود. سینمای ایران به دلیل شیوع ویروس کووید-۱۹ تقریبا دو سال تعطیل بود و سپس دولت ابراهیم رئیسی روی کار آمده بود که وزیر ارشادش از زمان معرفی به مجلس و پیش از گرفتن رأی اعتماد، برای سینماگران به عبارتی خط و نشان کشیده بود.
