اطلاعات مقاله
نویسنده,مهرزاد فتوحی، شهاب میرزایی
۲۸ خرداد ۱۴۰۲ - ۱۸ ژوئن ۲۰۲۳
با پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، روحانیون حاکم فرصت مغتنمی یافتند تا انتقام دیرینه خود را از «بابی‌ها و بهائیان» بگیرند.
تخریب خانه تاریخی علی محمد باب در شیراز در شهریور ۱۳۵۸ آغازگر روندی بود که تاکنون ادامه دارد و از این گزند نه تنها زندگان، که مردگان بابی و بهائی هم در امان نماندند.
بابی‌ها و بهائی‌ها و ازلی‌ها در ایران از دوران قاجار به فجیع‌ترین اشکال ممکن آزار و اذیت شده و به قتل رسیده بودند؛ از شمع آجین کردن و کارد آجین کردن آنها تا اعدام باب در تبریز و خفه کردن و انداختن پیکر طاهره قره‌العین در درون چاه و ریختن سنگ بر روی پیکرش در باغ ایلخانی. او اولین زنی بود که روبنده‌اش را کنار زد و توسط روحانیون شیعی به فساد فی‌الارض محکوم شد.
اذیت و آزار بهائیان در دوران پهلوی هم در سطح حکومت و جامعه به انواعی وجود داشت، چنانکه مهرداد امانت، پژوهشگر تاریخ، می‌گوید: «محمدرضا شاه که در سالیان آغازین حکومتش به دنبال تقویت ارکان سست سلطنتش بود، از همراهی با علمای سنتی شیعه دریغ نداشت. از جمله در سال ۱۳۳۴ شاه به درخواست آیت‌الله بروجردی برای هجوم به بهائیان به عنوان پاداش همکاری روحانیت در سرکوب جبهه ملی و حزب توده جواب مثبت داد. در ادامه این روند، شیعیان به بسیاری از بهائیان در روستاها و شهرستان‌ها حمله کردند، تعدادی از آنها را به قتل رساندند و به اجسادشان هم اهانت کردند.»
بعد از کودتای ۲۸ مرداد است که حضیره القدس (محل کنونی سازمان تبلیغات اسلامی) توسط ارتش شاهنشاهی اشغال شد و سرلشگر محمد باتمانقلیچ و محمدتقی فلسفی، کلنگ تخریب آن را به اتفاق زدند.
