شادی ملک‌پور
شغل,روزنامه‌نگار
یلدا ۱۷ ساله است. وقتی انقلاب شد حتی مادرش هم به دنیا نیامده بود. هر دو نسل بیش از چهار دهه زیر سایه حکومتی زندگی کرده‌اند که نقشی در انتخابش نداشته‌اند. آرزوی یلدا رفتن جمهوری اسلامی و نجات زنان از تبعیض است: «می‌خواهم همه این محدودیت‌های آزاردهنده و تحقیرآمیز از بین برود. به دنیا وصل شویم و بتوانیم راحت رفت و آمد کنیم. از کشورهای دیگر بیایند ایران را ببینند که چه زیباست.»
بیشتر دوستان یلدا به گفته خودش در آرزوی رفتن از ایران هستند. او که در تهران است، برایم تعریف کرد قبل از «جنبش زن، زندگی، آزادی،» قصد داشته برای همیشه کشورش را ترک کند؛ اما حالا تصمیمش عوض شده است: «با خودم گفتم حالا که این همه زن و دختر کشته و زندانی شدند، رفتن خیلی بی‌معرفتی است. می‌دانم تقصیر حکومت است که جوانان می‌روند، اما اگر همه برویم، چه کسی بماند با اینها مبارزه کند؟»
نوجوانانی که در ایران با آنها صحبت کرده یا نظرهایشان را خوانده‌ام و با نام مستعار از آنها یاد می‌کنم، دل خوشی از انقلاب ۱۳۵۷ ندارند. در واقع حتی نهادهای وابسته به حکومت ایران هم می‌گویند بیشتر جوانان، خواهان تغییرات اساسی از جمله عوض شدن حکومت هستند. بر اساس نظرسنجی‌های رسمی که اعتبار آنها با توجه به مستقل نبودن زیر سوال است، اقلیتی در حدود ۱۲ درصد از جمهوری اسلامی رضایت کامل دارند و آن را بدون تغییر می‌خواهند.
در موج سوم نظرسنجی سراسری ارزش‌ها و نگرش‌های ایرانیان که وزارت ارشاد اسلامی ایران سال ۱۳۹۴ انجام داد، ۲۸ درصد خواهان گذار از جمهوری اسلامی و ۶۰ درصد خواستار اصلاح وضع فعلی بوده‌اند و فقط ۱۲ درصد به جمهوری اسلامی اعتقاد کامل داشته‌اند. هم در این نظرسنجی هم در موج دوم پیمایش که سال ۱۳۸۲ انجام شده بود، جوانان ۱۵ تا ۲۹ ساله بیشترین جمعیت خواهان تغییر اساسی بوده‌اند.
نظرسنجی‌های غیررسمی دیگر در خارج از ایران در مورد درصد وفاداران به حکومت ایران نتیجه‌‌گیری تقریبا مشابهی دارند، اما براندازان را حدود ۶۰ درصد ارزیابی می‌کنند.
