ابراهیم گلستان، داستان‌نویس، مترجم، فیلم‌نامه‌نویس، فیملساز و از پیشگامان موج نو در سینمای ایران، و از چهره‌های بحث انگیز روشنفکری کشور، سه‌شنبه ۲۲ اوت ۲۰۲۳ (۳۱ مرداد ۱۴۰۲) در خانه‌اش در بریتانیا درگذشت.
با آن که پس از سال ۱۳۵۲ فیلمی نساخت و از سال ۱۳۷۴ به بعد هم داستانی منتشر نکرد، مصاحبه‌ها و اظهار‌نظرهای نیشدارش در باره چهره‌های هنری ایران، و نیز روایت‌هایی که از رابطه عاشقانه‌اش با فروغ فرخزاد شاعر معاصر منتشر می‌شد، نام او را مطرح نگه داشت، همان گونه که تا اوایل دهه ۱۳۵۰ مناظره‌ها و جدال‌های قلمی منتقدان ادبی و سینمایی ایران در باره نوشته‌ها و فیلم‌های او جریان داشت. ناقدان آثار گلستان عمدتا به دو دسته ستایشگران پرشور و نکوهندگان بی‌چون‌و‌چرا تقسیم می‌شدند.
ابراهیم گلستان، با نام اولیه ابراهیم تقوی شیرازی، در سال ۱۳۰۱ شمسی در شیراز به دنیا آمد. پدرش مدیر روزنامه «گلستان» در شیراز بود.
در سال ۱۳۲۰ به تهران آمد و به دانشکده حقوق دانشگاه تهران رفت. در ۲۱ سالگی با دختر عمویش فخری گلستان ازدواج کرد و از او صاحب دو فرزند شد: کاوه گلستان، عکاس خبری ایرانی، که در مأموریتی در سال ۲۰۰۳ به همراه گروه خبری بی‌بی‌سی در عراق بر اثر انفجار مین کشته شد؛ و لیلی گلستان، مترجم، نویسنده و مسئول گالری گلستان در تهران.
گلستان در این دوره به عضویت حزب توده درآمد و تحصیل در دانشکدهٔ حقوق دانشگاه تهران را نیمه‌کاره رها کرد.
پس از مدتی به‌دنبال اختلاف با روش رهبران حزب توده، از آن جدا شد و به خبرنگاری، عکاسی و فیلم‌برداری برای شبکه‌های تلویزیونی بین‌المللی و آژانس‌های خبری مشغول شد.
در سال ۱۳۲۶ نخستین قصه‌اش را به نام به «دزدی رفته‌ها» نوشت که همان سال در ماهنامه مردم، ارگان حزب توده، و بعدها در ۱۳۲۸ در مجموعه‌ای با عنوان «آذر، ماه آخر پاییز» منتشر شد.
